Warsztaty bałtyjskie

Świat dawnych aptek na przykładzie Starego Miasta w Elblągu
dr Grażyna Nawrolska
Lekoznawstwo i lecznictwo znane były już od czasów starożytności, np. w Egipcie, Mezopotamii, Grecji czy Cesarstwie Rzymskim. Początki aptekarstwa w Europie średniowiecznej związane były z ekspansją Arabów na kontynent w 722 r. Pierwsze apteki powstawały w klasztorach, w których zakonnicy-infirmierzy zajmowali się leczeniem współbraci. Na terenach obecnej Polski najstarsze pojawiły się w XIV w., m.in. w Krakowie, Świdnicy, Wrocławiu, Elblągu, a od XVI w. w większości ośrodków miejskich. Aptekarzem i właścicielem apteki musiała być osoba wykształcona, znająca łacinę i posiadająca stosowne środki materialne. Na otwarcie wyrażała zgodę rada miasta. Wygląd apteki musiał być wyraźnie zaznaczony w przestrzeni miejskiej, np. szyldem lub stosowną nazwą własną. Apteki dysponowały zestawem narzędzi do wytwarzania medykamentów. Były to m.in. wagi, alembiki, retorty, moździerze, różnorodne pojemniki z rozmaitych surowców. Oprócz produkcji leków aptekarze handlowali m.in. przyprawami, cukrami, tynkturami, tytoniem i fajkami. Zajmowali się także balsamowaniem zwłok. Apteki były również miejscem towarzyskich spotkań. W Elblągu najstarsza wzmiankowana jest w źródłach pisanych pod datą 1397 i mieściła się obok kościoła parafialnego św. Mikołaja. W końcu XVIII w. było w mieście 6 aptek. Podczas badań archeologicznych odsłonięto pozostałości „Apteki pod Czarnym Orłem”, gdzie znaleziono bardzo bogaty zespół aptecznych naczyń i akcesoriów.
Wstęp wolny
Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie